Disa e quajnë Shqipërinë një “narko-shtet” dhe nga leximi i dokumenteve të hetuesve nuk duket si ekzagjerim.

E gjitha filloi pas rënies së regjimit komunist, nga vitet 1990 e tutje, kur shqiptarët, të varfër dhe të dëshpëruar, zbarkuan në Itali, duke ëndërruar për “Lamericën”, për të përdorur shprehjen e Gianni Amelio-s.

Disa, pasi zbarkuan, ndërtuan karriera kriminale duke studiuar përkrah mafiozëve, Camorristëve, ‘Ndranghetës dhe anëtarëve të Sacra Corona Unita.

Ata bënë një pakt me klanet italiane dhe u bënë fillimisht kontrabandistë dhe trafikantë, pastaj banditë dhe vrasës me pagesë të krimit të organizuar, “më pas trafikantë njerëzish dhe trafikantë droge duke bërë që sot të jenë jashtëzakonisht të fuqishëm, të kontrollojnë qendrat e shpërndarjes dhe portet në të gjithë botën”, shkruan gazetari investigativ Nello Trocchia në librin “Invincibili”, ku, përmes dëshmive të gjyqtarëve, viktimave, hetuesve, ish-vrasësve, trafikantëve, baronëve të drogës dhe sipërmarrësve, ai rindërton historinë e klaneve shqiptare që u nisën nga Roma për të pushtuar botën.

Së pari ata filluan të trafikonin marijuanë, pastaj heroinë, falë lidhjeve të tyre me mafian turke, dhe së fundmi kokainë, për të cilën, siç thekson Nicola Gratteri, kryeprokuror i Republikës në Napoli, “ata janë bërë ndërmjetës ndërkombëtarë.

Ata menaxhojnë një pjesë të madhe të kokainës së shitur në Evropë dhe kontrollojnë pothuajse të gjitha qendrat e trafikimit të drogës në Londër.

Falë aleancës së saj tregtare me ‘Ndranghetën, mafia shqiptare ka arritur të vendoset në Amerikën Latine, veçanërisht në Ekuador, Kolumbi dhe Brazil”.

Ashtu si me klanet kalabreze, mafia shqiptare rrallë ka të penduar pasi mbizotërojnë lidhjet e rrepta familjare. Ata kanë një rrjet individësh të padyshimtë, të cilëve u vënë gjithçka në emër të tyre.

Ata lëvizin në heshtje, nën radar dhe janë jashtëzakonisht të pamëshirshëm.

Në luftën e Secondigliano midis viteve 2003 dhe 2005 midis familjes Di Lauro dhe separatistëve, u tha se të parët kishin një skuadër pushkatimi me shqiptarë të cilët, pasi vrisnin, u prisnin kokat viktimave të tyre.

Një person i ‘Ndranghetës që u transferua në Romë, ku i njihte shumë mirë shqiptarët, tha për ta: “Ata janë të besueshëm, ata janë të pamëshirshëm, janë seriozë, thonë vetëm atë që mendojnë. Janë më të besueshëm se Camorristët. Ky është një tipar themelor.

Kur flet me ta, nuk janë aq të zhurmshëm sa romanët; nuk bëjnë gjestikulacione, nuk pozojnë. Ofertat e tyre janë të gjera dhe të favorshme.

Ata kanë gjithçka. Marijuanë, heroinë, kokainë, AK-47, granata dore, mitralozë, pushkë, pistoleta.”

Një tjetër informator, pasardhës i një prej familjeve më të fuqishme të Ndrangheta-s, thotë: “Baronët shqiptarë të drogës kanë familje të pastra; ata marrin gjithçka në Evropë dhe Itali. Ata kanë regjistruar piceri, hotele, restorante dhe klube plazhi në emrat e njerëzve të besuar. Cikli i ndërtimit të paligjshëm nuk është më puna jonë.

Ata sjellin 50 familje fatkeqesh dhe blejnë gjithçka. Ata kanë një ushtri njerëzish të frontit. Pa përmendur që në vendin e tyre ata pastrojnë para dhe bëjnë çfarë të duan.”

Klanet e Tiranës dinë si të krijojnë aleanca me politikanët për të siguruar kontrata dhe leje në këmbim të votave dhe favoreve: trajektorja kriminale e bosëve shqiptarë, “ngritja e atij lloji të veçantë të mafies na shqetëson të gjithëve. Sepse nga Ekuadori në Itali, nga Evropa në Dubai, një flamur valëvitet në krim, dhe është shqiptar.”